Tavsiye filmler #2
Bir kış mevsimi klasiği ve biriken işlerden uzaklaşma ritüeli olarak yine filmlere kaçmak... Bu aralar sık sık sığındığım bu eylemden buraya da biraz malzeme çıktı. Bu yazıda naçizane, son dönemlerde izleyip tavsiye edebileceğim filmler var efenim, buyrunuz..
Roma
Son zamanlarda belki sıkça duyduğunuz, benimse her platformda ısrarla övdüğüm, Alfonso Cuarón imzalı Roma filmi. Film, 1970'lerin Meksika'sında geçiyor. Siyah beyaz çekilen filmin her karesi ayrı bir fotoğraf karesi gibi. Zaten en çok bu görselliği çekiyor insanı. Bir ailenin yaşamı merkezinden giden film, arka planda da Meksika'nın siyasi ve toplumsal boyutunu veriyor. Aileyi ayakta tutan kadın mesajı, ne kadar güçlü olmaya çalışsa da duygusal anlamda yaşanan yalnızlık kavramı üzerinden "Ne derlerse desinler, biz kadınlar hep yalnızız" cümlesiyle veriliyor sanki. Şüphesiz filmi bu denli özel kılan ise başroldeki Yalitza Aparicio, sanki rol yapmıyor da o an orada Cleo olarak yaşamına devam ediyor. Bakışları, duruşu, her şeyi kabullenmiş ve itiraz etmeyen hali, acısını bile kontrollü yaşaması oldukça etkiliyor. Filmi izledikten sonra Aparicio'nun oyuncu olmadığını, şans eseri bu filmde oynadığını öğrenmekse ayrıca bir şaşırtıyor. Oyunculuğunun bu denli doğal olması ve içe işlemesi, belki de "oyunculuk kurallarına" sıkışmamasından kaynaklanıyor.
Roma
Son zamanlarda belki sıkça duyduğunuz, benimse her platformda ısrarla övdüğüm, Alfonso Cuarón imzalı Roma filmi. Film, 1970'lerin Meksika'sında geçiyor. Siyah beyaz çekilen filmin her karesi ayrı bir fotoğraf karesi gibi. Zaten en çok bu görselliği çekiyor insanı. Bir ailenin yaşamı merkezinden giden film, arka planda da Meksika'nın siyasi ve toplumsal boyutunu veriyor. Aileyi ayakta tutan kadın mesajı, ne kadar güçlü olmaya çalışsa da duygusal anlamda yaşanan yalnızlık kavramı üzerinden "Ne derlerse desinler, biz kadınlar hep yalnızız" cümlesiyle veriliyor sanki. Şüphesiz filmi bu denli özel kılan ise başroldeki Yalitza Aparicio, sanki rol yapmıyor da o an orada Cleo olarak yaşamına devam ediyor. Bakışları, duruşu, her şeyi kabullenmiş ve itiraz etmeyen hali, acısını bile kontrollü yaşaması oldukça etkiliyor. Filmi izledikten sonra Aparicio'nun oyuncu olmadığını, şans eseri bu filmde oynadığını öğrenmekse ayrıca bir şaşırtıyor. Oyunculuğunun bu denli doğal olması ve içe işlemesi, belki de "oyunculuk kurallarına" sıkışmamasından kaynaklanıyor.
