Yalnızlık denemeleri
Bazen öyle bir an oluyor ki sanırsın böyle uçacağım yani
anlamsız bir sevinç, her şeyi yapabilirim en azından her şeyi yapmaya
yeltenebilirim gibi anlar. İşte bu anlarda içime bi' yaşama hevesi, birikmiş
işleri bitirme, en zor işlere girişme, en önemlisi de yapmak istediğim her şeyi
yapma güdüsü geliyor ama yazık ki kısa süreli bu his hep en olmadık zamanlarda,
olmadık yerlerde buluyor beni sonra da geçiyor zaten. Neyse efenim, yine de
yaşamayı seviyoruz çok şükür, hani başımıza geldiyse elimizden geleni de
yapmaya çabalıyoruz diyeyim.
Bir de bu zamanlar pek içli dışlı olduğum "yalnızlık" kavramından
bahsetmek isterim. Malum, iş güç, kalabalık vs derken insanın "kendi
kendine" kalabilmesinin zor olduğu günlerdeyiz. Biraz daha kişisele
girersem, yalnızlık kendimi bildim bileli sevdiğim ve sanırım yaşım geçtikçe de
daha çok sığındığım bir liman oldu benim için. Tabii bu noktada zorunlu
yalnızlık durumunun kesinlikle zor olacağını düşündüğümü de not düşmeliyim.
Zira şu an sözünü ettiğim keyfi yalnızlık, hani gürültüden vb
durumlardan yenik düştüğünde biraz kafanı aslında kendini dinlemek istediğin
zamanlar. Dediğim gibi kendi başıma kalmak, tek başıma vakit geçirmek, gezmek,
yola çıkmak en basiti alışveriş yapmak bile sevdiğim şeylerdir hep. Kendimle
kalıp "canım ya neyin var, ne düşünüyorsun, ne hissediyorsun?" diye
kendi kendime sormak bi' bakıma, çünkü buna ihtiyaç duyuyorum sanırım. Tamam
şimdi böyle yazınca biraz garip oldu ama var yani böyle bir durum:)